Hekate. Pozwól mi płakać – Wróblewska/Adamczyk

Obie twórczynie poprzez swoje dzieła eksplorują tematy cierpienia, straty i żałoby, w nieoczywisty sposób przetwarzając wątki autobiograficzne.

Krystyna Wróblewska (1904-1994) doświadczyła traumy drugiej wojny światowej. W 1941 roku w Wilnie, podczas rewizji mieszkania dokonywanej przez Gestapo, zmarł nagle na atak serca jej mąż, pozostawiając ją z dwoma nastoletnimi synami. Młodszy z nich Andrzej, jeden z największych polskich malarzy XX wieku, zginął w 1957 roku w wypadku w Tatrach; miał dwadzieścia dziewięć lat. Motyw macierzyństwa i straty powracał w jej twórczości. Na wystawie prezentowanych jest kilka autoportretów Wróblewskiej z różnych okresów życia oraz przejmująca grafika „Matka”, przedstawiająca kobietę w żałobie, trzymającą niemowlę.

Justyna Adamczyk (1981) w wielu autokomentarzach przyznaje, że interesuje ją ambiwalencja związana z pamięcią. Od 2007 roku tworzy notatniki rysunkowe, w których upamiętnia ofiary przemocy. Na wystawie zobaczyć można między innymi obrazy „Wstecz”/„Backwards”, „Zgniły”/„Rotten”, „Odważny”/„Bold” oraz „Słaby”/„Washy”, wyrażające cierpienie, trudne do opowiedzenia i niejako wyabstrahowane z pojedynczej biografii, a przez to esencjalne i uniwersalne.